„ქალაქი წყალზე“ მათთვის, ვისაც ძვლების ტკივილამდე ჰყვარებია

ივლისის ცხელ საღამოს, მაშინ, როცა მთელი ქალაქი სულს ძლივს ითქვამს, ჩემს აივანზე ყოველთვის ქრის ქარი ან სიო. ასეთ დღეებში აივანზე ვზივარ და ვუყურებ როგორ ირხევიან ხის ტოტები. ამჯერადაც აივანზე ვზივარ, ოღონდ, წინ ნახევრად ცარიელ ჭიქაში ჩადებული ჟასმინის ტოტი მიდევს, რომლის დაფესვიანებასაც აგერ უკვე მესამე კვირაა ვცდილობ. განა არ შემეძლო ფეისბუქში მომეძებნა ის ქალი, სხვებისთვის რომ მცენარეებს ახარებს და პირდაპირ მისგან მეყიდა, მაგრამ ამ ჟასმინს თავისი ისტორია აქვს.

მაშინ, როცა ცხოვრებაში ყველაზე მეტად მიჭირდა, როცა მეგონა მოვკვდი, ჩემი სახლის მიმდებარე პარკში, რომელიც ერთი შეხედვით უსიცოცხლოა, ჟასმინი აყვავდა. ამ ჟასმინის სურნელი იყო ის, რამაც სახლიდან უფრო ხშირად გამოსვლისკენ მიბიძგა, რამაც ქუჩაში გამახედა, დიდი ხნის მერე გამაღიმა და კარადიდან ლამაზი, ფერადი კაბები ამომაღებინა.
მაგის შემდეგ დავფიქრდი, რომ სუნამოებსაც ისეთს ვირჩევ, რომელსაც ჟასმინის ნოტები ურევია და მერე მივხვდი, ჟასმინია ჩემი საყვარელი ყვავილი თუ მცენარე. ამიტომაც, ბინაში, რომელსაც „სახლი სახურავთან“ ჰქვია, აუცილებლად იქნება ჟასმინი, როგორც სიცოცხლის, გამარჯვების, დაცემის შემდეგ ადგომის სიმბოლო.

ამ ყვავილის გახარების ამბავს დაემთხვა კრიტიკული წერილის გამოქვეყნება, რომელიც ჩემს საყვარელ წიგნს ეხებოდა. წერილი არ წამიკითხავს, ამონარიდები ვნახე და კრიტიკაზე მეტად ლანძღვას უფრო ჰგავდა, მე კი სულაც არ ვარ იმ ხასიათზე, საყვარელი გმირები ვინმეს ვალანძღვინო. თანაც, მხატვრული ლიტერატურა ჩემთვის უფრო სწორ დროს და სწორ ადგილას წაკითხულ წიგნებად იყოფა. სტრუქტურულად ტექსტის გამართვა ბევრს შეუძლია, მაგრამ ყველა წიგნში არ არის ამბები, რომლებიც მიგვიზიდავს, ტუჩის კუთხესთან მომდგარი ცრემლის გემოს და ფორთოხლის, კოწახურის, იის თუ ზღვის სურნელს მოგიტანს. გადარჩენილი გოგოების ამბებს მიგახვედრებს.

წიგნს „ქალაქი წყალზე“ ჰქვია და პროზაულ ნაწარმოებებს მიეკუთვნება, მაგრამ ჩემთვის განსაკუთრებულად პოეტური მოთხრობების კრებულია. კითხულობ და ყველა ამბავი პოეზიაა, მითოლოგიურ-მისტიკური დეტალებით გაჯერებული. ერთდროულად წყევლაცაა და ლოცვაც, მაგრამ მთავარი ქალების ხეებად, ქვებად, ყინულებად გადაქცევის თავგადასავალია. იმ ქალებისა, რომლებიც ვერასდროს სჯერდებიან საშუალო გრძნობებს, რომლებსაც ურჩევიათ ან ყველაფერი ჰქონდეთ, ან არაფერი.

ეს წიგნი ყველაზე ძლიერი სიყვარულის ისტორიებზეა, ხშირად რომ დაუმსახურებლად ერგებათ ხოლმე ადამიანებს. იმ სიყვარულზეა, რომელიც სხვა ქალებთან არ გაიყვეს ქალებმა და ნახევარ კაცებთან ურთიერთობას ხედ ქცევა ამჯობინეს. იმ ქალების ამბავია, რომლებიც ცხოვრებაში საკუთარი აზრის ქონის გამო ისჯებიან. დარდისგან შეჭმული, ლამაზი ქალების ამბებია, რომლებსაც ყველაზე მძიმე სასჯელი – წასვლა ან სიკვდილი შეუძლიათ.

და მაინც, ამ ქალებმა, სარკის წინ დგომისას, ყოველთვის იციან, რომ „მზის სუნს ისინი გრძნობენ, ვისაც ცხოვრებაში ერთხელ მაინც ჰყვარებიათ სხვა საკუთარ თავზე მეტად“. ისინი დგანან და იმეორებენ, „შეინახოს ტკივილი წყალმა… და იშვას შიში“… და იციან, რომ შიშის დაძლევის შემდეგ იწყება ნამდვილი ცხოვრება, რომელიც ხანდახან დავიწყების მდინარემდე მიგიყვანს, ხან კი იქნები ზღვა, რომელიც დაშრა.

იციან, რომ ყველა გოგოს შეუძლია იყოს ქალღმერთი, ოღონდ, მარტო მაშინ თუკი ამას თავად მოინდომებს.

„დაე, იყოს სიყვარული უფრო დიდი, ვიდრე ქალღმერთის ნება, ვიდრე სიცოცხლის წყურვილი, უფრო თვალუწვდენელი, ვიდრე ჰორიზონტი ზღვის დასალიერთან. დაე, იყოს სიყვარული უფრო ძლიერი, ვიდრე კლდიდან მოწყვეტილი ლოდი, ვიდრე ყველა შიში ერთად, ვიდრე წყალი ქალაქის აღმოსავლეთით, დასავლეთით, ჩრდილოეთით და სამხრეთით, ვიდრე წყალი ქალაქის ცაზე, ვიდრე წყალი ქალაქის საძირკველში…“
დაე, იყოს ქალაქი წყალზე.